Dziesiąty

 Londyn, 24.01.2021 r.

    Wczorajszy poranek spowodował, że moje niejasne i nielogiczne myśli poplątały się jeszcze bardziej. Nie potrafiłam dojść do ładu po wrażeniach, jakie zaserwował mi ten bezczelny i arogancki Niemiec. Tłumaczyłam sobie, że to alkohol dodał nam odwagi, pomógł nam wykonać ten ostateczny krok, scalić nas, jednak to nie była prawda. Owszem, byliśmy pijani, ale wiedzieliśmy, co robimy. Pragnęłam tego, pragnęłam Kaia. A on pragnął mnie. Nie wiedziałam, jak po tym wydarzeniu będzie wyglądała nasza relacja. Chciałam ją rozwijać, pielęgnować, chciałam lepiej poznać Kaia, jego zwyczaje, przyzwyczajenia. Byłam w nim zakochana, to pewne. Ja w pewnym sensie nie byłam mu obojętna, jednak nie potrafiłam określić, na czym stoję. Może byłam dla niego jedynie odskocznią, rozrywką, z którą chciał jak najszybciej skończyć? Nie byłam już małą dziewczynką marzącą o księciu z bajki. Porzuciłam te dziecięce nadzieje oraz naiwność dawno temu. Pogubiłam się. Kai pojawił się w moim życiu zupełnie niespodziewanie. W krótkim czasie przewrócił je do góry nogami, obalił moje tezy i przyrzeczenia. Nie chciałam dopuścić do tego, aby zadomowił się we mnie tak bardzo, ale moje serce miało gdzieś moje zdanie. Zupełnie się z nim nie liczyło. Miało swoje racje, których mój rozum nie pojmował. Przebywając z nim, będąc blisko niego, czułam się inaczej. Byłam szczera, niczego nie udawałam. Nie bałam się pokazać mu swojej natury, swoich uszczypliwości. Zaufałam mu, dopuściłam go do siebie, pokazałam mu największy lęk, odsłoniłam się przed nim. Doceniłam jego troskę oraz mocny uścisk. Kai zgrywał niegrzecznego chłopca, podrywał kobiety, flirtował z nimi, wykorzystywał swój urok osobisty, ale będąc przy mnie czasami wychylał się zza maski pokazując mi to, co w nim najlepsze. Potrafił być czarujący. Ujmował mnie swoim uśmiechem, swoimi oczami. Czując jego ciało w moim ciele, oddając gorące pocałunki, zostawiając ślady na jego plecach, miałam wrażenie, że jestem najważniejsza. Oboje mieliśmy swoje pierwsze razy za sobą, lecz w tych intymnych, pełnych namiętności chwilach poznawaliśmy siebie na nowo. Uczyliśmy się siebie. Badaliśmy swoje ciała, sprawdzaliśmy reakcje tej drugiej osoby. Potrafił sprawić, że czułam się wyjątkowo. Byłam spełniona, odczuwałam każdą jego emocję. Połączyliśmy się, ostatnia bariera została złamana.
– Nad czym myślisz? – drgnęłam, kiedy usłyszałam jego zaspany głos. Przeciągnął się leniwie eksponując wyrzeźbioną klatę.
– Nad niczym – skłamałam gładko. – Nie wyspałeś się? – Zadrwiłam.
– Przy tobie? To graniczy z cudem! – puścił mi oczko. – Trochę się tutaj zasiedziałem – Stwierdził obdarzając mnie przenikliwym spojrzeniem. Zatonęłam w nim. Przysunęłam się do niego, ułożyłam głowę na jego umięśnionym ramieniu. Kai czule pogłaskał mój policzek. Nie poznawałam go.
– Nie przeszkadza mi to – odparłam zgodnie z prawdą. – Jeśli chcesz… Możesz zostać – Dodałam z wahaniem.
– Z przyjemnością rozważę tę kuszącą propozycję – musnął moje usta swoimi. Stado przeklętych i nieistniejących motyli połaskotało mnie w brzuch. – Dobrze było się przekonać na własnej skórze, że wcześniej nie skorzystałaś z prezentu Pauli – Wyszczerzył się.
– Cóż… – spojrzałam na pogięte i zniszczone okienka kalendarza adwentowego. Zwisały smętnie patrząc na nas groźnie. – Przynajmniej się nie zmarnowały!
– Została nam jeszcze jakaś połowa… – zaczął kładąc się na mnie. Zachichotałam głośno widząc z jaką siłą rozwalił kolejne okienko. Potem była już tylko rozkosz.

    Kai mnie wykończył. Nie mogłam złapać oddechu. Moje serce wystukiwało szalony rytm, którego nie potrafiłam okiełznać. Nie mogłam oprzeć się Kaiowi. Obezwładniał mnie, mącił mi w głowie. Jego obecność i zapach skutecznie przysłoniły mi zdolność racjonalnego myślenia. Pozwoliłam mu na wszystko, brał garściami to, co mu dawałam. Założyłam na siebie jego koszulkę ciesząc nozdrza wonią jego perfum. Boso przeszłam do kuchni, w której urzędował Niemiec. Najwyraźniej upodobał sobie kawę z mojego ekspresu. Stanęłam za nim i objęłam dłońmi jego szyję. Kaskada moich czarnych i gęstych włosów połaskotała go w policzek.
– Stanowczo nadużyłem twojej gościnności – zaśmiał się. – Timo próbuje się ze mną skontaktować od dobrych dwóch godzin – Poinformował mnie. – A Paula?
– Nie wiem, wyłączyłam telefon – przyznałam. – Nie chciałam, żeby ktoś nam przeszkadzał – Wyjaśniłam szykując dla siebie herbatę.
– Nie chciałaś się mną dzielić? – uśmiechnął się dumnie.
– Nie chciałam – odpowiedziałam szczerze. – Co z Baloo?* – Spytałam rozczulając się na wspomnienie uroczego szczeniaka.
– Zajęli się nim moi sąsiedzi, ale na pewno się za mną stęsknił – oznajmił. – Ja za nim również – Dodał.
– W to nie wątpię! Jest absolutnie czarujący – pisnęłam udając się do niewielkiego salonu. Usiadłam na wygodnej kanapie opierając się o miękkie poduszki. Nie musiałam długo czekać na Kaia. Usadowił się obok, kładąc długie nogi na szklanym stoliku. Przez parę minut nic nie mówiliśmy. Ze zdenerwowania przygryzłam dolną wargę i odstawiłam kubek. Za bardzo trzęsły mi się dłonie.
– Koniecznie musisz go odwiedzić. Polubił cię – wyznał, czym wprawił mnie w osłupienie. Miałam ochotę podskoczyć z radości.
– Na pewno to uczynię – obiecałam chcąc ukryć pojawiającą się w głosie ekscytację. Nie rozumiałam, co Kai ze mną zrobił. Czułam niezdrowe podekscytowanie, rozpierającą mnie energię i irytujący ścisk w okolicach serca. Nie sądziłam, że kiedykolwiek się zakocham, tak na poważnie. Nigdy nie byłam w związku. Chłopak, o którym wspominałam Kaiowi był nic nie znaczącą, przelotną znajomością, której żałowałam. Bawiliśmy się razem nie bacząc na konsekwencje. Teraz było inaczej. Ja byłam inna. Trochę dorosłam, inaczej patrzyłam na pewne sprawy, inaczej je rozumiałam. W głębi siebie cieszyłam się, że Kai stanął na mojej drodze. Mogliśmy na siebie warczeć, mogliśmy się kłócić, mogliśmy doprowadzać się do szału, ale miało to pewien urok. Wpadłam po uszy.
– Mogę cię o coś zapytać? – przerwał ciszę.
– Jasne – rzuciłam upijając łyk herbaty.
– Ta impreza, twoje studia… Dlaczego aż tak dużo czasu poświęciłaś na naukę, by zdać egzaminy, skoro rzuciłaś to po pierwszym semestrze?
– To przez moją dziwną i chorą ambicję – wyjaśniłam bawiąc się dłońmi. Niemiec spojrzał na mnie zaciekawiony. – Prawdę mówiąc wybrałam ten kierunek studiów ze względu na rodziców. Przekonali mnie, że ekonomia jest czymś, co sprawi mi radość. Że dzięki temu rozkwitnę, nabiorę wiatru w żagle. Wiedziałam, że to przyszłościowy kierunek, więc podjęłam odpowiednie kroki, by znaleźć się na liście studentów. Jednak… To nie było dla mnie. Nie potrafiłam się odnaleźć w tych wszystkich cyferkach, tabelkach, wykresach i rubrykach. Zacisnęłam zęby, dałam radę i dokończyłam semestr, by rodzice byli ze mnie dumni…
– Ale ty się męczyłaś. Poświęciłaś swoje szczęście dla, nie oszukujmy się, ambicji nie twoich, tylko twoich rodziców? – zmarszczył brwi.
– Tak – potwierdziłam. – Chciałam zdać, by zająć się tym, co naprawdę mnie kręci. Ale… Spędzając Święta w ich gronie, widząc ich radość, znów ogarnęły mnie wątpliwości.
– Maddie, nie możesz rezygnować ze swoich marzeń i pasji, by uszczęśliwić kogokolwiek innego! Jesteś dorosła i masz cholerne prawo, by decydować o sobie i tym, co dla ciebie najlepsze. Rzuciłaś ekonomię, bo nie odnajdowałaś się na tym kierunku. Zdałaś egzaminy, sprostałaś wymaganiom rodziców, więc teraz z czystym sumieniem możesz realizować się w tym, czego pragniesz. Mogę wiedzieć, co to jest?
– Kryminologia – wyznałam cicho. – To jest moje marzenie.
– Jestem pod ogromnym wrażeniem! Tego się nie spodziewałem – uśmiechnął się. – Maddie, obiecasz mi coś?
– Obiecam.
– Idź za ciosem. Rób to, co kochasz. Zrób to dla mnie – pocałował mnie w czoło. Ten prosty gest sprawił, że zmiękłam. Po raz kolejny.

Londyn, 25.01.2021 r.

    Mieszkanie Pauli i Timo przywitało mnie niczym nie zamąconą ciszą. Niepewnie odwiesiłam płaszcz na wieszak i udałam się na półpiętro. Timo był na treningu, więc miałyśmy chwilę dla siebie. Byłam ciekawa reakcji przyjaciółki. Chciałam przeprosić ją za nieodbieranie telefonów, ale nie miałam zielonego pojęcia, gdzie się znajduje. To przytłaczające milczenie zaczynało mnie przerażać.
– Paula? – zawołałam. – Gdzie jesteś?
– W łazience – odpowiedziała cicho. To było do niej nie podobne. Zmarszczka przecięła moje czoło. Martwiłam się o nią. – Możesz wejść – Zachęciła mnie. Niepewnie nacisnęłam klamkę i weszłam w głąb pomieszczenia. Paula siedziała na puszystym dywanie i nieobecnym wzrokiem patrzyła przed siebie. Była potargana i niemiłosiernie blada. – Powinnam na ciebie nakrzyczeć, zbombardować cię ilością pytań i dowiedzieć się, co robiłaś, gdy miałaś wyłączony telefon, ale nie mam siły – Powiedziała.
– Paula… – zaczęłam. – Dobrze się czujesz? – Spytałam zaniepokojona. Nigdy nie widziałam jej w takim stanie. Zawsze tryskała energią, uśmiech nie schodził jej z twarzy, a psotne ogniki w oczach nie gasły. Teraz było inaczej. Zwieszone ramiona, zgarbiona sylwetka, zaczerwienione oczy. – Coś się stało tobie, albo Timo?
– Nie – odpowiedziała ścierając łzę z policzka. – Chyba – Czknęła. Bez zastanowienia podałam jej pudełko chusteczek, po które natychmiast sięgnęła. Otarła nos obdarzając mnie smutnym spojrzeniem. – Spójrz na ten bałagan – Wskazała ręką na pobojowisko wokół niej. Białe, zmięte karteczki, potargane kolorowe pudełka.
– Paula… – wstrzymałam oddech, gdy w końcu dodałam dwa do dwóch. – Chcesz mi powiedzieć, że jesteś… Że ty i Timo…?
– Chyba jestem w ciąży! – zapłakała. Serce mi pękło. Natychmiast zamknęłam ją w swoich ramionach. – Zrobiłam dwa testy i oba wyszły pozytywnie, ale, ale nie mam pewności! – Wybuchła. – Co jeśli to prawda?
– Jeśli to prawda to będziesz najlepszą i najbardziej zwariowaną mamuśką na świecie – próbowałam ją pocieszyć. – Nie zamartwiaj się na zapas, dobrze? – Poprosiłam ją. – Uszy do góry! Umówię cię na wizytę u lekarza i jeśli chcesz, będę ci towarzyszyć.
– Dziękuję – wychlipała. – Chcę być mamą, chcę mieć dzieci, chcę stworzyć z Timo rodzinę, ale jest za wcześnie. Za wcześnie – Powtórzyła.
– Nie załamuj się. Wszystko ułoży się po twojej myśli. Timo wie? – dociekałam.
– Nie mówiłam mu – odpowiedziała. – Cholerne gumki i ich ogromna nieskuteczność! – Warknęła wściekle. Taktownie postanowiłam przemilczeć fakt, że przez miniony weekend wykorzystałam ponad tuzin. Na te rewelacje przyjdzie jeszcze pora. Teraz najważniejsza była Paula i jej samopoczucie. Doprowadziłam ją do porządku, pomogłam ogarnąć syf, zrobiłam gorącą czekoladę i służyłam ramieniem, gdy tego potrzebowała. Paula była w totalnej rozsypce. Wycieńczona usnęła, a ja poczekałam, aż Timo wróci. Nic mu nie powiedziałam, przekazałam jedynie, że blondynka nie czuła się najlepiej. Podziękował mi za opiekę, sugestywnie się przy tym uśmiechając. Zbagatelizowałam to, jednak nieproszone rumieńce potwierdziły jego tezę. Pożegnawszy się z nim wyszłam na zimne powietrze, by ochłonąć. Musiałam poukładać sobie w głowie te nowiny.

Londyn, 28.01.2021 r.

    Kai mnie ignorował. Nie odpowiadał na wiadomości, nie odbierał telefonów. Nie znalazłam w głowie sensownego wytłumaczenia. Nie chciałam go naciskać, napraszać się, jednak coś nie dawało mi spokoju. W mojej głowie zaczęły pojawiać się nieproszone, mętne wizje, rodziło się pytanie, czy coś zrobiłam nie tak, jak powinnam. Miałam dość takiego zawieszenia. Wiedziałam, że minęło dopiero kilka dni, ale pragnęłam wiedzieć, na czym stoję. Miał mnie dość? Stwierdził, że jednak nie jestem wystarczająco dobra? Chciał zrezygnować z tej znajomości? Nie chciał mnie widzieć po tym, co między nami zaszło? Kotłujące się pytania przerodziły się w uczucie pustki. Po seksie spędziliśmy razem mnóstwo czasu, oddaliśmy się sobie, a nawet szczerze porozmawialiśmy. Wydawał się być prawdziwie zainteresowany moimi planami na przyszłość, gorąco zachęcał do ich zrealizowania, więc co do cholery w niego wstąpiło? Zacisnęłam dłonie w piąstki, by ukryć frustrację. Stan Pauli również nie poprawiał mojego nastroju. Zaplanowana na dzisiejsze popołudnie wizyta u lekarza ciągnęła się w nieskończoność, wskazówki zegara jakby straciły napęd. Podjęłam decyzję. Miałam w poważaniu, co sobie o mnie pomyśli. Wzięłam głęboki wdech i wyszłam z mieszkania. Z szarego nieba prószył śnieg, mróz siekał mnie po policzkach. Trochę się bałam, nie wiedziałam, w jakim humorze go zastanę. Za wszelką cenę chciałam wyłożyć karty na stół. Droga do jego domu minęła mi na pesymistycznych rozważaniach. Nacisnęłam dzwonek. Niemal natychmiast usłyszałam głośne szczekanie, co spowodowało lekki uśmiech na mojej twarzy. Szybko zniknął, gdy zza drzwi wynurzyła się sylwetka Kaia. Unikał mojego wzroku, był dziwny, spięty. Jego postawa wyrażała jawną niechęć. Przełknęłam ślinę obiecując sobie, że nie stracę gruntu pod nogami.
– Madelaine, to nie najlepsza pora na wizytę – burknął. Madelaine? Już nie Maddie? Zamrugałam powiekami.
– Chciałam z tobą porozmawiać – wyznałam. – I dowiedzieć się, czemu mnie zbywasz – Twardo spojrzałam mu w oczy.
– Nie zbywam cię – odrzucił zarzut. – Po prostu nie uważam, żeby seks spowodował jakąś znaczącą zmianę – Rzucił. Wbiło mnie w ziemię. – Uważam… Będzie lepiej, jeśli zaczniemy się unikać – Oznajmił decydując za nas oboje.
– Kai! – warknęłam. – Co w ciebie wstąpiło? Skąd ta nagła zmiana nastawienia?
– Nieważne – uciął. – Mam nadzieję, że wyraziłem się jasno – Mówiąc to zamknął mi drzwi przed nosem.
– KAI! – załomotałam w masywne drewno z całą siłą, ale nie doczekałam się odpowiedzi. – Kai! – Oddalające się kroki były dla mnie ciosem poniżej pasa. Zeszłam ze schodków, przeszłam na drugą stronę ulicy. A potem pozwoliłam sobie na płacz.


***

Witam!

Faceta to nie ogarniesz 🙈

*Dowiedziałam się, jak naprawdę nazywa się piesek Kaia, stąd ta mała zmiana ^^

Wesołych Świąt, Kochane! Spokoju, zdrowia, ciepła i prezentów pod choinką! 💙🎄🎅

Pozdrawiam ;*